• teoria i polityka gospodarcza w warunkach umiędzynarodowienia procesów ekonomicznych
• przepływy kapitałowe w Unii Europejskiej
• prawo konkurencji w Unii Europejskiej
• marketing międzynarodowy
• procesy integracji ekonomicznej
• analiza danych ekonometrycznych

  Początki Wydziału są nierozerwalnie związane z idea utworzenia na Śląsku uniwersytetu. Na początku XIV wieku wysunęła ją rada miejska Legnicy, a na początku XV wieku rada miejska w Świdnicy. W kolejnych stuleciach ideę tą podjęli członkowie rady miejskiej Wrocławia, którzy chcieli podkreślić wyjątkową pozycję miasta w życiu gospodarczym i politycznym Śląska. W 1505 roku dokument wystawiony przez króla Czech i Węgier Władysława Jagiellończyka przewidywał utworzenie we Wrocławiu uniwersytetu o charakterze krajowym z czterema wydziałami: teologii, filozofii, medycyny i prawa. Do powstania uczelni jednak nie doszło z powodu niechętnego wobec tego projektu władz Uniwersytetu w Krakowie. Do koncepcji utworzenia uniwersytetu krajowego we Wrocławiu powrócono w połowie XVII w. Inicjatorami byli nie rajcy miejscy, a sprowadzeni do Wrocławia jezuici. Spowodowało to silny opór rady rady miejskiej Wrocławia opanowanej przez protestantów. Jednak poparcie Habsburgów sprawiło, że utworzono we Wrocławiu kolegium, które Złotą Bullą fundacyjną z 21 października 1702 r. Leopold I przekształcił kolegium w uniwersytet krajowy zwany Akademią i Uniwersytetem Leopoldyńskim. Do powstania świeckiego wydziału prawa jednak nie doszło, choć przedmioty prawnicze były wykładane w ramach fakultetu filozoficznego i teologicznego, a studenci mogli uzyskać stopień: bakalarza, licencjata, magistra albo doktora prawa kanonicznego. Mimo braku w strukturze Leopoldiny prawa w pierwszym stuleciu odnotowano wśród 9 tysiecy studentów 108 prawników. W 1812 roku powstał na Leopolinie Wydział Prawniczy, który był trzecim wydziałem na uniwersytecie. Atrybutem odrębności organizacyjnej Wydziału Prawniczego była jego pieczęć, której kształt i rysunek przetrwał do 1945 roku. Aktywność Wydziału nie ograniczała się początkowo tylko do dydaktyki i badań naukowych, ale obejmowała także sądownictwo. Wydział Prawniczy stanowił kolegium orzekające, wydające opinie prawne w sprawach, które zostały doń skierowane. Kres jurysdykcyjnej działalności wrocławskiego fakultetu prawniczego położyła kres ogólnoniemiecka ustawa o ustroju sądów z 1877 r. Wydział Prawniczy nadawał tytuł doktora obojga praw, przeprowadzono też od początku istnienia przewody habilitacyjne. W 1913 roku Wydział Prawniczy zmienił nazwę na Wydział Nauk o Prawie i Państwie. Poszczególne dyscypliny od początku istnienia Wydziału skupiały się w seminariach i instytutach, którymi kierowali dyrektorzy. Najstarsze było Seminarium Prawnicze mające własna pieczęć. Liczba jednostek organizacyjnych w stopniowo zwiększała się, by w 1942 roku funkcjonowały oprócz Seminarium Prawniczego następujące jednostki: Instytut Nauk o Finansach, Seminarium Nauk o Państwie i Statystyce, Instytut Produkcyjno-Gospodarczy, Instytut Odnowy Prawa Cywilnego, Seminarium Nauk o Prawie, Instytut Kryminalistyczny, Archiwum Prawa Stosowanego.
Reaktywowanie Uniwersytetu Wrocławskiego jako polskiej uczelni państwowej nastąpiło 15 sierpnia 1945 roku dekretem o jego utworzeniu, a kolejny dekret z 24 sierpnia przekształcił go w polską szkołę akademicką z sześcioma wydziałami wśród nich był Wydział Prawno-Administracyjny (WPA). Zajęcia na tym wydziale rozpoczęły się w grudniu 1945 roku. Utworzenie w tak krótkim czasie po wojnie wydziału Prawa było możliwe dzięki kadrze przedwojennych profesorów, docentów, adiunktów i asystentów z dwóch polskich ośrodków akademickich: Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Proces formalnej organizacji Wydziału zakończyło zarządzenie ministra oświaty z 30 kwietnia 1946 roku ustanawiające 17 katedr. W 1950 roku WPA przemianowano na Wydział Prawa (WP). Nowa nazwa miała bowiem oddawać lepiej rzeczywistość dydaktyczno-naukową., gdyż na wydziale zajmowano się głównie naukami prawnymi i ekonomią a kształcono wyłącznie prawników. W roku akademickim 1955/1956 został zapoczątkowany nowy proces kształcenia polegający na prowadzeniu działalności dydaktycznej poza siedzibą WP. Powołany został Punkt Konsultacyjny Studium Zaocznego Prawa w Opolu. Pod szyldem Wydziału w 1959 roku powołano trzyletnie Zawodowe Studium Administracyjne, które dało początek drugiemu kierunkowi studiów administracji. Rozwój studiów administracyjnych doprowadził do zmiany nazwy wydziału. W 1969 r. Wydział przyjął nazwę Wydział Prawa i Administracji. Kolejna zmiana nazwy wydziału związana była z utworzeniem w roku akademickim 1999/2000 trzeciego kierunku studiów Ekonomii. Od 2001 roku Wydział nosi nazwę Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii (WPAiE). WPAiE należy do największych w Polsce. Posiada liczne i nowoczesne obiekty dydaktyczne. Studenci wszystkich trzech kierunków studiów mogą studiować w trybie stacjonarnym lub zaocznym. Studia prawnicze i administracyjne kończą się magisterium.